Paqueta

Trass i det enkelte bekymra mødre sku tru, så les me norske nettaviser her i Rio også. Pust roleg folkens, vi leverte omgåande inn begge leigebilane våre med GPS og har no gått heilt over til privatsjåfør. Sålangt har vi heller ikkje sett noko til den kriminelle sida av Rio, bortsett frå ein kriminelt feit neger på t-bana.



Kveldstur til Paqueta

Helgeturen til Paqueta var ei studie i brasiliansk gjestfriheit. Vi fikk vere med på brasiliansk grillfest, noko som er vanlig kvar lørdag. Heile familien samlast, vennar blir invitert og det blir drukke og ete. Noko av det første vår brasilianske vertsfamilien lærte oss er at ein treng ikkje vere svolten for å ete, og lørdag er vekas store etedag! Helgas uventa høgdepunkt var bananpizza, noko vi hadde høyrt rykter om sku eksistere, men egentlig aldri hadde trudd på.
Pizzaen blir laga med pizzabunn, ein slags brasiliansk mozarellaost, banan, kanel og sukker. Og det smakte uuuutrulig godt..:)


Det var altso etter at dei endeleg klarte å bestemme seg for kvar vi sku sitte..


”Kom inn og sitt ned”
”Nei, sitt her”
”Kom no, de må komme inn og sette dokke”
”Kor skal de? Sitt, vær så snill”
”Vil dei ikkje sitte??”

Dess fleire bestemødre, dess meire styr..:)


Dubbletsykkling var populært på lørdag for å trimme fulle magar

Alex spelar imaginery chess

Drittværet, som overraska oss i Jardim Botanica, har nekta å forlate oss sidan. Her har vore meir eller mindre overskya og regn sidan før helga. Trasige greier, men i det minste er ikkje nokon av oss solbrente lenger.


På UERJ er dei hjelpsomme til tusen og ringer rundt og avtalar nye møter og plassar vi må sjå. Til helga skal vi til Penedo og vere med på ein konferanse med tannlegar. Bortsett frå det har vi nok å gjere med laboratoriebesøk og studiar på universitetet. Professorane og doktorane som det florerar av på UERJ er som sagt veldig hyggelige.. men dei talk too much.. for å komme oss unna når samtalane er begynt å bli veeel langdryge har vi begynt å fabrikere avtalar vi er nødt til å nå. Elles blir vi sittande fast til det gros mose på oss.


I løpet av oppholdet har vi ikkje kunne unngå å legge merke til at strandblokka vi bur i har ein brasiliansk celebritet i toppetasjen. Ein gammal arkitekt, som har designa halve Rio, får kvartalet sperra av med bevæpna soldatar kvar gang han stolprar seg gjennom utgangsdøra og skal på butikken og handle søtpoteter. Vi fekk smått skrekken ein kveld vi skulle ut og fant inngangspartiet beleira av noko som for oss ligna mistenkeleg på eit lynsjemobb for kvite folk. ”Faen, no ska dei ta oss” tenkte vi. Etter fem Ave Maria og fire Fadervår viste det seg imidlertid at det berre var fans som møtt opp for å levere eit brev til vår gode venn i toppetasjen.



Ufrivillig tatovering

I dag vart eg ufrivillig tatovert på stranda. Etter å ha sagt "nei, takk" tjue gangar fekk ein selger som var innpåsliten i høgste potens fatt i overarmen min og starta ”demonstrasjon” av tatoveringsteknikk med ei flaske med noko svart gugg på. Godtruande som eg var trudde eg berre han sku vise korleis tatoveringa kunne sjå ut. Høgste potens hadde imidlertid tenkt seg at eg sku betale i dyre dommar for dette ”demonstrasjonsforsøket” hans. Og der satt eg altso… godtruande, med nytatovert overarm og utan ei krone. Dermed starta ein hardnakka diskusjon om betaling.. Charlotte var heldigvis med og hadde sett seg ut potensielle muskuløse karar som kunne hjelpe meg om det sku ende i håndgemeng. Heldigvis løyste det seg med langvarig krangling og nokon sure blikk.. På pluss-sida har eg ein vaskebleika blekktatovering som vil vare i rundt 20 dagar. På minus-sida blir sannsynligvis snapshot av meg distribuert til ulike uønska individ as we speak..

Til slutt har vi tenkt litt over ting vi savnar: Eg savnar å kunne drikke vatn rett frå springen. Charlotte savnar ordentlig grovbrød. Mahsa savnar Askepott på julafta og Alex savnar å kunne gå til kiosken uten å måtte klamre seg til veska og føle at bandittane iakttar hennar minste bevegelse.


Men vi klare oss, vi klare oss..:)

Første veka i Rio

Etter hardt påtrykk frå trofaste leserar er eg tilbake med nok ei oppdatering frå Rio. Sidan sist har vi i nokolunde kronologisk rekkefølge hatt besøk av mamman til Alex som ho ikkje hadde sett på fleire år, drept ein kakkerlakk, surfa og solbrent oss (to fluer i ein smekk), opplevd sol og skuggesidene ved Rios sjekkemarked, vore i botanisk hage og nesten ein tur innom Universitetet. Noko for ein kvar smak, og stikk i strid med Jesus lære så startar eg med det første først.


Welcome to my world!

Mamman til Alex var, som dei fleste her nede, eit veldig hyggeleg bekjentskap. Ho diska opp med middag første dagen og tok til og med på seg å vaske klærne våre. Uheldigvis for ho, og for oss, vart ho sjuk og måtte reise heim igjen etter eit par dagar. Men ikkje før ho hadde sett si eldste datters urinnstinkt våkne til liv.. vi fikk nemleg uvelkomment besøk på baderommet seinare på kvelden.. ein velfødd og kjappfota kakkerlakk.

Dessverre for han havna han midt i skuddlinja for vår perfekt tima nyinnkjøpt kakkerlakkspray. Handlekraftig og nådelaust gjekk Alex til verks, for denne karen var ingen smågutt! Han hadde ledd rått av dei ”kakkerlakkane” vi fanga hos deg i Bergen, Synnøve. Ledd rått og så ete dei til frukost. I ein jafs. Stakkaren satsa alt på ein langsprint mot mørket under senga, men Alex viste ingen hensyn i si nye rolle som herskar over liv og død. Som David mot Goliat, om enn i noko omvendt rolle, svingte ho sprayboksen og sendte kakkerlakken til dei evige jaktmarker. Eg skal spare dei sarte blant lesarane for opprørande bilder frå hendinga.

Søndag var eg, Mahsa og Charlotte på Barra stranda og testa surfeforholda. Veldig moro og veldig vanskeleg, dessutan vart vi solbrent langt ut over kva som var bra for oss sjølv. “Skammens hud” som dei kallar det her i Rio (når huden flassar av) har allerede gjort store innhogg i andletet mitt. Her sku eg eigentleg ha posta eit bilde av mi eiga nase, men i og med at mamma også les denne bloggen så velge eg å beskrive den som normal farga med ørsmå tendensar til eit ytterst svakt rødskjær.

Elles har Alex dreve sitt eige personlige datingbyrå. Der ho med noko varierande suksessgrad har forsøkt å pimpe ei av jentene under kodenavnet Zuza*(sjå fotnote). Vel la oss vere ærlige. Suksessgraden ligg foreløpig på null prosent. Sjølv med inngåande kjennskap til kurtiserutinane her i Rio stranda det første spleiseforsøket frå frøken Amora med ein Bolo

For ein uinvidd kan kurtiserutinane her virke som reine tilfeldigheitar, men ein kan utifrå ein intrikat sammensettning av skjulte augekast, toalettbesøk og mengden av tid hannkjønnet bruker til å betale rekninga slå fast, innanfor ein rimeleg sikkerheitsmargin, graden av interesse. Eit hannkjønn som ifølge rapportane var Ben Afflecks tvillingbror sirkla i løpet av kvelden inn vakre Xuxa og avtalar blei gjort for vidare interaksjon neste kveld.

Dette gjekk imidlertid rimeleg dårlig, Affleck, den nissen, møtte trass avtale ikkje opp og Boloen var eit faktum. Muligens hadde dette med å gjere at vi uforvande satt og venta på ein bar i Rios homsedistrikt..:)
Brasilianara har uansett ein lei vane med å ikkje gje beskjed om dei kjem eller ikkje, så ein kan rekne med og bli sittande å vente i det uendelege. Til vanlig blir opp til ein times forsinkelse blir rekna som rimeleg greit utan at ein treng gje beskjed. Affleck verken såg eller høyrte vi imidlertid aldri til igjen.


Ikkje alt for dårlig humør trass i at Ben ikkje dukka opp..:)

Dårlig napp i på sjekkemarkedet kunne sannsynligvis blitt snudd til storfangst om vi hadde vore framsynte nok til å ta med oss fiskesnøre til vårt besøk i Jardim botanica på mandag. Eit usannsynlig høljregn forvandla den koselige turen vår til ein kamp mot naturen. Veiane blei plutseleg forandra til noko som minna meir om kanalane i Venecia og vi kunne angre bitter på at vi hadde på kasta på oss bukse og joggesko istadenfor sandalar og shorts.


Jardim Botanico frå si beste og verste side..

På grunn av den høge luftfuktigheita og ei inngrodd missnøye fra Alex mot å henge ting til tørk i vinduet så tar det fleire dagar å få tørka klær her. Fine folk tørkar nemleg ikkje klær i vinduet.. ein har tross alt litt høgare standar enn dei som bur i slummen. Til det vil eg berre sei at dei som bur i slummen har i det minste tørre klær.. og etterkvart som skittentøyhaugen veks så innser eg at eg snart når eit kritisk nivå når det gjeld akkurat det punktet.

På tirsdag endte vårt første forsøk på å komme oss til Universitet i Rio de Janeiro (UERJ) med ein bomtur på eit kjøpesenter i Botafogo med utsikt til sukkertoppen. To brasilianske pizza, meir is enn vi egentlig hadde lyst på og ei t-shorte seinare var vi tilbake i Copa. Når det regnar så gjer trafikken det til ei begredeleg oppgåve å komme seg nokon plass som helst.


Put some sugar in my bowl

Elles brukar vi halvparten av tida på å skulde kvarandre pengar og den andre halvparten på å låne kvarandre pengar. Det er til tider utrulig vanskeleg å få betalt med kort og tatt ut pengar, noko som til eikvar tid fører til eit sammensurium av veksling og kven skuldar kven kva.

No har vi vert i Rio i omtrent akkurat ei veke og tida fram til no har egentlig berre vore ferie. I dag var første dagen vi var på UERJ (Universitetet i Rio). Der blei vi tatt godt imot av professor Antonio og eit kobbel andre professorar og doktorar, så no blir det nok ein del oppgåveskriving framover.

(*Xuxa er for dei uinvidde ei smellvakker tv-vertinne innen SørAmerikansk tv-underholdning.)


Strandkunst på Ipanema

Bilder som seier meir enn tusen ord.. og nokon ord

Iløpet av 15 timar flytid toucha ein innom fasen trøtt...

Og overtrøtt..

Muslimer tar også fly..

Its been a hard day`s night.. and i`ve been traveling like a dog..

Årets første Rio frukost!

Årets første kokkosnøtt!

Jentene med melonene.. nei, veeent.. kokkosnøttene!

Ein Atletisk nordboer kjøper mais med smør frå Copacabanas minst maisselger!

Rio kan vere ei bedragersk skjøge.. tropisk regnvær gjer underverker med mascaraen!

Alexsandra drar ein låt på den nyinnkjøpte flaska.. øøh.. gitaren!

Rentalmoneyhoney..:)

Surfshop!

Me liiiiike....!

Surfin` japanese style!

"Var det godt for deg også"?

Første møte med RIO

Vel nedbrakte i Rio hadde vi avtale med ein taxisjåfør om å plukke oss opp utanfor terminalen. Ikkje heilt enkelt i og med at beskrivelsen vi hadde å forholde oss til var ”liten og søt” og ”gul taxi”. Gule taxiar var det plenty av, små og søte var det manko på.

Nett før vi forberedte oss på å kapre ei anna drosje, bli køyrt tre rundar rundt Rio og bli svindla for ei lita månedslønn, dukka han opp som fugl Føniks av aska.

JAA.. Taxi!

Jonatan, som småen heitte, var ein særdeles hyggeleg fyr som på mirakuløst vis fikk stua 6 kofferta, 1 sekk, eit utall vesker og 5 folk inn i taxien sin. Kanskje ikkje så rart bilen hans var på verksted når vi trengte taxi og ringte neste dag.

Leiligheita på Copa fant vi etter litt om og men.. Alex ”The Boss” hadde av ein eller anna uforklarlig grunn IKKJE notert ned adressa før vi reiste frå Norge, utruleg frå frøken kontroll på kontinentet!




Rommet mitt!

Ei veldig hyggeleg dame kom og låste oss inn og viste oss the do`s and dont`s for leiligheita. For eksempel måtte vi ikkje skru på dusjen som om det gjaldt livet og det var slett ikkje var nødvendig å bruke alle sju låsane på døra. For vår eigen sikkerheit, teipa ho over 5 av dei.

Alex Pakkar ut!

Jentene, nokon av dei hadde juksa og sove halve flyturen til Rio, pakka ut og gjekk og handla. Eg var moerto (dødstrøtt) og stupte til sengs.





Vond Grop----------------------------->!
Neste dag våkna eg i ei grop til sol, sommar, tett nase og vond hals. Brilianti! Eg gjor mitt beste for å ignorere sjukdommen, skifte ut gropa og nyte ein betre frukost med ein skarp ein til dessert. Dette skulle gjere underverker for halsen ifølge jentene, eit orntlig kjærringråd!

Uansett sjuk eller ikkje, ingenting sku komme mellom meg og Copacabana! Så snart vi hadde vaska vekk kvart minste spor av frukosten slik at kakkerlakkane ikkje sku få ferten av oss, stakk vi på stranda..

Resten av dagen gjekk med til å kvi oss for å veksle pengar, drikke kokkosvann rett frå nøtta, teste badetemperaturen og lære oss den viktigaste glosa; naõ obrigado.. Nei takk!

Etter å ha praktisert sistnevnte 204 gangar stakk vi heim og kledde oss om til shopping og mat. Different shorts, same day.

Trass i at det var berre første dag sprengte eg og Charlotte budsjettet for resten av turen ved å gå til innkjøp av surfebrett.. eg gjor ivertfall..

Mamma? sende mere penger.. :)?

Om nokon lurer er det plass til 5 stk og 2 surfebrett i ei vanlig drosje.. men ikkje rekn med at sjåføren sett pris på det..

-Det går ikke!
Jo det går!
-Nei, det går IKKE!
JO, DET GÅR!

Vennlig overtalelse frå vår personlige surfebrettselger fikk til slutt overtalt taxisjåføren..:)

Flyturen til Rio

Grytidlig.. eller om du vil, gryseint, tirsdag natt satt ein trøtt gjeng på Gardermoen og venta spent på første opprop til Flight AF3447 til Paris. Denne gjengen skulle seinare bli uendeleg mykje trøttare, men dette hadde dei foreløpig stua nederst i bevistheita.







Mahsa nyt ein betre frukost og ser, i likeheit med Charlotte, uforskamma opplagt ut.. Alexsandra, tursjef og tolk, strekker seg i full overbevisning om at ingenting kan gå galt!


Flyturen til Paris gjekk egentlig overraskande fort, vi nytta høvet til å nyte dagens første servering av ei uendeleg oppkomme flymat.

Vi fikk dessverre ingen snegler i Paris. Istadanfor fikk vi servert ein stakkars livstruande stressa franskmann som halte oss gjennom passkontroll og innsjekk på noko som må ha vert tett oppunder verdensrekordtid.
Dette førte i si tid til at vi var framme ved gaten i relativt god tid, noko Alex og Mahsa såg på som ein utmerka muligheita til å stille shoppingabstinensane etter tre uvirksome timar i lufta.
Dette igjen påførte nesten Charlotte nervøst sammenbrudd, i og med at det kunne virke som shopping var viktigare enn boarding for dei to overnevnte, men det ordna seg.

Om bord i AF444 til Rio de Janeiro fekk vi god tid til å tenke gjennom livet for denne flyturen er lang, lang og laaaang.. heldigvis kunne vi underholde oss sjølve med multimediasenteret i stolryggen forran og endå meir flymat.

Brunostnista mi fekk eg derfor ikkje satt tenna i, og eg fabla noko om at eg sku spare den til julemiddag. Berre for å minnast gamlelandet. Jentene hadde ikkje slike problem, i og med at niste var eit framandord for dei. Imidlertid blei dei, som ofte jenter blir, senter for stor oppmerksomheit. Både i våken og sovande tilstand var dei umåteleg populære foto-objekt..:)


Endeleg.. etter 11 timar i flysetet.. Framme i Rio! Til stor glede fikk alle med seg bagasjen frå flyplassen, sjølv om Alexsandra måtte innom Air France og hente den siste kofferten sin. Den var blitt beslaglagt medan Alex brukte uforholdsmessig lang tid på duty free shoppen og transportbandet var slutta å gå for noko som, for meg personleg, virka som timar sidan..:)

Vi er komt fram, vi er i live.. no skal eg sove som eg ALDRI har sove før!

Hei!

Denne bloggen er eit forsøk på å male levande reiseskildringar frå ein for dei fleste eksotisk og framand verden ved hjelp av kløktige skribleri og bilder som seier meir enn tusen ord.

Vi vil i løpet av dei neste vekene stifte bekjentskap med alle ekspedisjonsmedlemmane, men foreløpig er det berre meg, Vegar, som rapportera at alt er vel, sekken pakka og tannkremtuba pressa ned i ein hermetisk lukka plastpose.

Dei tre andre medlemmane har ifølge rapportane pakka.. pakka opp igjen.. og pakka på nytt.. opptil fleire gangar. Der i gården er ingenting overlatt til tilfeldigheitane!

Flyplanen slår fast at vi mellomlandar i Paris, byen som har satt loff, hjul og hatt på kartet for godt, i ni tida imårra tidlig.
Her rekknar eg med at vi opplagte og blide akkurat rekk å nyte ein betre frukost med crosaints og nyplukka sneglar før vi igjen spenner oss fast og tar av med kurs for Rio. Estimert ankomsttid 19.00 zulu tid.

Vel, noko meir er det vel igrunn unødvendig å skrive. Med undertegna i ein bart i ekte konemishandlerstil er det berre timar igjen før turen går til Brasil.